Strona:PL Eugène Demolder - Kwiaciareczka.djvu/15

 — Czy chcesz zostać krawcową? — brzmi nagle łagodne pytanie.
 — Tak, pani. Będę pracowała pilnie — odpowiada Lucia wzruszonym, przytłumionym szeptem.
 — Zakatarzona? — zwraca się dama do matki.
 — Broń Boże, wielmożna pani. Troszkę zachrypnięta — wyjaśnia z niepokojem rybaczka. — To prędko przejdzie, jeśli przestanie głos zrywać. Takbym pragnęła, żeby tu się mogła dostać! O niczem nie myśli, tylko o tej nieszczęsnej pracowni. Nudzi i męczy bez końca, że chce uczyć się »czegoś pięknego«.
 Panna Paulina uśmiecha się leciutko, delikatnie.
 — Miłe, ciche dziecko — mówi wkońcu. — Przyjmuję cię, chociaż właściwie potrzeba nam większej. Ale pamiętaj, że to zawód trudny, pracować trzeba usilnie.
 — Jak się mała nazywa?
 — Lucia Chalumeau.
 — Zatem w poniedziałek o ósmej — odzywa się dama po krótkim namyśle.
 Chwila ciszy. Więc naprawdę, czy je słuch nie myli?
 — Zaleca się punktualność, w pracowni trzeba być o ósmej — dorzuca panna Paulina surowszym, urzędowym tonem.
 Pozdrawia je pożegnalnym ruchem ręki, i po chwili wysuwają się z pokoju dwie rozpromienione twarze. Za niemi kroczy Marjanna ze szczerem zadowoleniem na pucołowatych, czerwonych po-