Strona:PL Eugène Demolder - Kwiaciareczka.djvu/29

bladawą dziewczynką, o lśniących, kruczych kędziorach.
 Nagle uchylają się drzwi cichem, jękliwem skrzypnięciem.
 — Kapuśniak czuć aż na schodach — woła uradowana Lucia.
 — Bo też nie żałowałam słoniny, kochanko — odpowiada ciotka z wesołym uśmiechem.
 — Pysznie! Ale sama zjem z pewnością wszystek! Straszniem głodna! Byłam dziś bardzo daleko i taki mam, ciociu, apetyt!!
 Zarzuca jej ręce na szyję i całuje oczy, skronie, siwe włosy.
 — Spojrzyj, ciociu, co przyniosłam — szepcze, wzrokiem wskazując kobiałkę. — Prawda, jak cudownie pachnie?!
 Skrapia wodą fjoletowe kwiecie, potem na stole stawia dwa talerze, dwie szklanki, kładzie dwie łyżki. Ciotka wylewa dymiącą zupę.
 Jedzą powoli, rozkoszując się wybornym smakiem.
 — Co zrobisz, ciociu, kiedy będziemy bogate? — pyta nagle Lucia i uśmiecha się figlarnie, tajemniczo.
 Kobieta kiwa pobłażliwie głową, z rozrzewnieniem patrzy na jasną twarz dziecka.
 — Ja nie żartuję, ciociu — ciągnie dziewczynka z zabawną powagą. — Zresztą, przekonasz się sama. — Ach, wtedy wszystko musi być koło nas piękne!
 — Wola Boska, Luciu!
 — Ale gdzieżtam! Już liczyłam! Przez dwa