Strona:PL Eugène Demolder - Kwiaciareczka.djvu/35

 Naraz z poza kotary wysuwa się postać mężczyzny.
 — Czego chcesz, dziecko? — pyta łagodnie.
 Lucia się zdobywa nagle na odwagę.
 — Czy mogę się zobaczyć z właścicielem? — odzywa się niepewnym, drżącym głosem.
 — Ja nim jestem.
 — Panie! — szepcze dziewczynka, podnosząc czarne oczy z niemą prośbą. — Przyszłam pokazać robotę. Sama ułożyłam tę wiązankę.
 — Śliczna. I u nas to potrafią.
 — Wiem. Nawet jeszcze ładniej — mówi Lucia zalęknionym głosem. — Dlatego u pana pragnęłabym się uczyć.
 — Nie przyjmujemy uczenic, moje dziecko — tłumaczy zakłopotany właściciel.
 — Mój Boże! — wybiega z ust dziewczynki głębokiem westchnieniem.
 Pan Narcize patrzy uważnie na drobną, śniadą postać, w której się maluje szczere przygnębienie, i mimowoli na myśl mu przychodzi własna pracowita młodość. Dziś poważany, zamożny kupiec, niegdyś był przecież tylko ogrodniczkiem.
 — Biedne maleństwo — szepcze z głęboką litością.
 Rozpytuje dziewczynkę o wszystko. Lucia opowiada nieśmiało, trwożliwie. Od ósmego roku życia zajmowała się młodszem rodzeństwem, potem została pomocnicą matki. Zwierza się otwarcie, szczerze, tylko pobyt w pracowni zataja z rumieńcem, — tego nie powie nigdy — musiałaby przecież tłumaczyć, dlaczego ją wydalili. Rodzice