Strona:PL Eugène Demolder - Mała służąca.djvu/16

ze starszymi dziećmi. Płacę koszty podróży i oprócz utrzymania daję pięć franków miesięcznie przez pierwsze pół roku, a następnie podwyżkę w miarę zasług.
 — Zgadzamy się, wielmożna pani — odpowiada z wdzięcznością Bretonka. — Sam proboszcz ją umieszcza, mogę być spokojna.
 Ciężkie westchnienie wybiega z jej piersi.
 — Tylko... smutno to będzie rozstawać się z dzieckiem. Pani także jest matką, pani wie chyba, ile to kosztuje.
 Dwie wielkie łzy toczą się po zwiędłych policzkach kobiety.
 — Cóż robić, moi drodzy — tłómaczy przybyła. — Trzeba się przygotować na rozłąkę, kiedy wszystkich chata nie może wyżywić. Nie troszczcie się zresztą o córkę. Nauczę ją uczciwej pracy. Dom pobożny, Bogu dziękujcie, żeście tak trafili.
 Czas jakiś idą w głębokiem milczeniu.
 — Czy mała umie czyścić obuwie, trzewiki?
 — U nas buty smaruje się łojem — objaśnia zakłopotana rybaczka.
 — Wiem, jak to się robi — przerywa Andzia z dumą. — Na skórę kładzie się maść czarną, co jest w takiem błyszczącem pudełku. Potem się pluje i rozciera szczotką. Potem jeszcze inną, suchą, i bucik świeci, jak lustro.
 Dama uśmiecha się łaskawie.
 — Odjeżdżamy dziś wieczór — oznajmia po chwili. — Jutro rano będziemy w Paryżu. Przyprowadzicie córkę do pałacu.