Strona:PL Eugène Demolder - Mała służąca.djvu/19

nieśmiało, zwolna. I nagle z łoskotem pada na posadzkę.
 W sali wybucha zaraz śmiech serdeczny.
 Andzia podnosi się gwałtownym ruchem, nic się nie stało i nic ją nie boli, więc śmieje się razem z innymi.
 — Nie trzeba śmiać się, kiedy ja się śmieję — zwraca jej uwagę pani.
 Dziewczynka blednie, łzy błyskają w jej oczach.
 — Ani płakać — dodaje pani nieco łagodniej.
 Zalega krótka cisza.
 — Chodź! Pokażę ci drogę do kuchni.
 Andzia wstaje posłusznie.
 — Nastawisz zaraz wody na herbatę.
 — A gdzie, proszę pani, studnia?
 — Wodę bierze się z pod kranu — objaśnia pani Barbelet z powagą. Nachyla imbryk ponad zlewem, zakręca coś około kurka, i woda płynie kryształową strugą.
 Dziewczynka przygląda się z pobożnem skupieniem, oczy wyrażają tylko niemy zachwyt. Jak to łatwo! Nie trzeba ciągnąć całą siłą korby, nie trzeba spuszczać kubłów na łańcuchu!
 — Rozpaliłabym ogień, ale nie wiem, gdzie drzewo? — pyta z wielką nieśmiałością.
 — U nas gotuje się na płomieniu gazowym — odpowiada pani krótko.
 Zbliża się do kuchni z zapałką zapaloną w ręku.
 — Uważaj teraz, Andziu — mówi zwolna. —