Strona:PL Eugène Demolder - Mała służąca.djvu/30

 — Jak lustro! — woła z zachwytem dziewczynka.
 A wieśniak zbiera swe przyrządy zmęczonym, ociężałym ruchem, twarz pokrywa mu się nagle sinawą bladością.
 — Odpocznijcie — szepcze litościwie Andzia.
 Ręką wskazuje jedwabną kozetkę, na której się złocą haftowane kwiaty.
 Siada z wahaniem, ale prawie bez namysłu. Zmęczył się okropnie.
 — Biedak — powtarza ze współczuciem Andzia. — Spracowaliście się widać zanadto. Ale mam rosół, już gotowy! Trzeba się napić, prędko.
 Nieraz widziała, jak matka niosła chorej sąsiadce trochę zupy w garnku. Więc napełnia z pośpiechem sporą filiżankę i po chwili zmęczony wieśniak pije ciepły rosół ostrożnymi, małymi łykami
 Wtem, bez szelestu uchyla się portjera i z pomiędzy zielonawych fałd ukazuje się postać pani Barbelel, w kapeluszu, nawpół zakryta stosem pakunków i paczek, poprzewiązywanych jaskrawą tasiemką.
 — Co to znaczy? — rozlega się głos rozgniewany.
 Filiżanka drży nagle w spracowanych rękach.
 Andzia ze zdumieniem spogląda na panią.
 — On jest chory, proszę pani — zaczyna nieśmiało. — Trząsł się cały. Chciałam go trochę posilić.
 — Zabieraj się do kuchni, niemądre stworzenie — rozkazuje sucho gospodyni. — I zapa-