Strona:PL Eugène Demolder - Mała służąca.djvu/35

Pocałujże mamę. Nic się nie wstydzisz? Taki duży chłopiec!
 Milczenie. Złota główka znika za plecami niani.
 Matka bierze go na ręce, odwija sukienkę, rozlegają się dwa głośne klapsy.
 — Ojoj! Niechże mu pani przebaczy — zaczyna Andzia przerażonym szeptem. — Urodziny!
 Pani Barbelet obrzuca surowym wzrokiem piastunkę i Andzia spuszcza zalęknione oczy. Jeden raz tylko widziała już podobny wyraz.
 Pani znika w drzwiach gabinetu z płaczącym Fipciem, który się gwałtem wyrywa z jej objęć.
 — Niania! Niania! Do niani! — woła żałosnym głosem.
 Andzia unosi się zwolna z podłogi. Oczy ma suche, ale na twarzy wyraz powagi i smutku. Oddaje panu pomiętą zabawkę.
 — Nie martw się, dziecko — odzywa się łagodnie pan Barbelet.
 Nie może wytrzymać dłużej i wybucha głośnym płaczem.
 — A jeśli pani odbierze mi Fipcia? — szepcze prawie z rozpaczą — Jeżeli mię zechce oddalić? Przecież może wszystko. Boże! Boże!
 Ucieka ze łkaniem do kuchni.
 Ale godziny lecą jak na skrzydłach. Ot, zegar wydzwania dziesiątą i Andzia przerażonym ruchem ociera zapłakane oczy. Toż będą goście na obiedzie! Kolega Olesia, dwie kuzynki. Panna Zuzia sama układała spis potraw. Ma być także