Strona:PL Eugène Demolder - Mała służąca.djvu/44

mie obchodzić się ze służbą. Nie zrobią ci napewno krzywdy.
 — Cierpliwa jestem, proszę pani — odpowiada Andzia.
 — Czy potrafisz hodować kury, kurczęta, drób domowy, ptactwo?
 — U nas, w Bretanji, miałam całe stada ślicznych gąsek, u pani Barbelet opiekowałam się małym, pokojowym pieskiem.
 — Ile ci pani płaciła na miesiąc?
 — Dziesięć franków.
 — Dostaniesz piętnaście, jeśli się okażesz pracowita, chętna.
 Policzki Andzi pokrywają się silnym rumieńcem, oczy migocą chwilę dawnym blaskiem. Tyle pieniędzy, toż radość będzie w cichej wiosce!
 — Więc mię pani »bierze«? — szepcze, niedowierzając jeszcze własnym uszom.
 — Naturalnie.
 Dama wchodzi do biura kontroli z rozjaśnioną twarzą. Mała ogromnie jej się podobała. Płaci pięć franków za dostarczenie przez klasztor służącej, prócz tego jeszcze poniesie koszta jej podróży. Siostry rozmawiają z klijentką przyciszonym głosem, polecają dziewczynkę, pytają o coś, o coś proszą.
 — Bądźcie spokojne, siostry, dostaje się do poczciwego domu, — uspakaja z uśmiechem przybyła.
 Po chwili są już obie na ulicy, przed bramą klasztoru czeka najęta dorożka. Oczy dziewczynki znów zasnuwają się smutkiem, w myślach jej