Strona:PL Eugène Demolder - Sąsiedzi.djvu/29

 O piątej woźnica z synem zjawił się po konie.
 — Jakże się spało?
 Głos starego odstręczający, ostry, prawie suchy, ale oczy patrzą poczciwie, serdecznie. Taki już zawsze: napozór szorstki, w gruncie choć do rany przyłóż najzacniejsza dusza.
 — Dzieci przespały jednym tchem, ani zbudziło się żadne — odpowiada stolarz, trąc ociężałe powieki. — Myślę, że Jezusikowi i Matce w stajence Betleemskiej nie mogło być lepiej. A ja szczęśliwy jestem, jak sam święty Józef. Do końca życia nie zapomnę poczciwości waszej i tej nocy. A tem więcej, że następna nie będzie do pozazdroszczenia. Co prawda, to sto razy wolę stajenny zapach, niż wprowadzać się do izby po umarłym!
 — Słusznie mówicie, sąsiedzie — przytakuje staruszek z powagą. — To też zawierzcie doświadczeniu i zróbcie, co radzę. Okna nowego mieszkania całą noc zostawcie otwarte, to najdzie świeżego, czystego powietrza, a sami z rodziną jeszcze prześpijcie się tutaj. Nic was nie będzie kosztowało, a o wiele zdrowiej. Ja tam nie miałem łóżka, dopókim się nie ożenił. A zdrów jestem dotąd, jak ryba. I wam nie zaszkodzi.
 W oczach stolarza błyska szczera radość, gorąco ściska wyciągniętą rękę. Przyjaźń na resztę życia!
 Tymczasem Stefan czyści z troskliwością konie, raz po raz po lśniącej skórze przesuwa