Ludzka-ć popłynie krew,
Tobie ach, coś się chowała
Nie tam, gdzie pastusze brzmią fletnie,
Nie przy szeleście drzew,
Pod górskich sklepiskiem nieb,
Jeno u matki łona,
Na świetny ślub przeznaczona
Z którymś z potomków Inacha.[1]
Wstydu oblicze,
Cnoty potęga cała
Cóż oto znaczy,
Jeżeli czyny zbrodnicze
Takie dziś mają znaczenie u świata,
Jeśli ku dobra rozpaczy
Człek niem pomiata,
Jeśli bezprawiu musi ulec prawo,
Jeżeli nikt się nie stracha,
By, mszcząc się złych jego dróg,
Nie chciał ukarać go krwawo
On, bóg?!...
KLITAJMESTRA:
Wychodzę, by zobaczyć, co się z mężem dzieje.
Oddawna już gdzieś poszedł za domu wierzeje,
A córka moja biedna ciągle we łzach tonie,
Narzeka, łka i szlocha, odkąd o swym skonie
Z rąk ojca usłyszała. Lecz nadchodzi właśnie
I on, ten mój małżonek, Agamemnon. Jaśnie
Pokaże się wnet na nim, jak bezbożnie sobie
Postąpił wobec dziecka własnego!
AGAMEMNON: Na dobie
Spotykam cię, ty, płodzie Ledy. Za plecami
Dziewczęcia chcę-ć poruszyć — tylko między nami —
To, czego nie powinna słyszeć narzeczona.
- ↑ Str. 55, w. 8: z którymś z potomków Inacha — Inach był najstarszym królem Argos.
