Ta strona została przepisana.
Z mej ręki nieskalanej. Ja jeden na ziemi
Zażywam takiej łaski, że mogę się z swemi
Do ciebie zwracać słowy, żeśmy towarzysze,
Że głos twój, o władczyni, każdej chwili słyszę,
Choć lic twoich nie widzę! Chciałbym w takiej mierze
Przez życie przejść, aż grób mnie w swe mroki zabierze.
Odwraca się od ołtarza w kierunku domostwa. W tej chwili występuje z chóru i zachodzi mu drogę
STARY SŁUGA.
O książę! — gdyż li boga władcą zwać wypada —,
Czy raczysz mnie wysłuchać? Dobra moja rada.
HIPPOLYTOS.
I owszem, boć nie mądrze postąpiłbym przecie.
STARY SŁUGA.
A wiesz ty, jaki zwyczaj panuje na świecie?
HIPPOLYTOS.
Nie, nie wiem. W jakiej sprawie twa się warga trudzi?
STARY SŁUGA.
Nikt pychy i uporu nie lubi śród ludzi.
HIPPOLYTOS.
Rzecz prosta, bo i któżby lubił pychę człeka?
STARY SŁUGA.
Że nikt zaś na uprzejmą grzeczność nie narzeka.
HIPPOLYTOS.
Na uprzejmości ludzie nigdy źle nie wyśli.
STARY SŁUGA.
Czyż bóstwa, powiedz, nie są takiej samej myśli?
