Ta strona została przepisana.
HIPPOLYTOS.
Gdy życie ich w ten sposób, jak i nasze, płynie.
STARY SŁUGA.
A jednak pokrzywdziłeś dostojną władczynię.
HIPPOLYTOS.
Ja? Kogo? Strzeż się, proszę, by kłamcą nie zostać.
STARY SŁUGA (wskazując na posąg Afrodyty):
Masz oto przed swym domem cną Kiprydy postać.
HIPPOLYTOS (bijąc przelotny pokłon posągowi).
Jam czysty, nieskalany, pozdrawiam ją zdala.
STARY SŁUGA.
Dostojna jej potęga ludzką moc obala.
HIPPOLYTOS.
Nie wszystkim hołd się składa, ludzie to czy bogi.
STARY SŁUGA.
O mędrszyś, niż potrzeba! Szczęsnej życzę drogi!
HIPPOLYTOS.
Nie znoszę bóstw, co w nocy spełniają swą władzę.
STARY SŁUGA.
Daj bogom co boskiego, to ci, synu, radzę.
HIPPOLYTOS (szybko się odwracając)
Odejdźcie, moi słudzy; do domu pospieszcie,
Zgotujcie nam śniadanie; dobrze jest nareszcie
Posilić się po łowach przy obfitym stole.
I konie oporządzić potrzeba; mam wolę
Pohasać po śniadaniu, zabawa się przyda.
(Do starego sługi)
