Azali ma przyjaciół człowiek nieszczęśliwy?
O walkach z Minyami czy już zapomnieli?
Powtarzam: człek w nieszczęściu nie ma przyjacieli.
Rzucicie wy te z głowy żałobne przepaski?!
Coprędzej w promieniste spojrzyjcie mi blaski!
Bo jakże? Czyż nie milej jest waszemu oku
Mieć światłość zamiast smutku mogilnego mroku?
O moje chodzi ramię, więc zaraz podążę,
Ażeby zburzyć dom ten, w którym nowy książę
Zamieszkał; zaś królowi łeb bezbożny utnę
I rzucę na pożarcie psom! Jeśli są butne
Jakowe Kadmejczyki, co mi złem płacili
Za dobre, ja tą bronią[1] przesławną tej chwili
Posprzątam ich, zaś innych bełty skrzydlatymi
Ubiwszy, krwi wyleję potok przeolbrzymi,
Wypełnię nią po brzegi Ismenos i zbrukam
Lustrzane fale Dirki! Bo kogóż poszukam,
Co więcej byłby godzien doznać mej obrony,
Niż dzieci, niż małżonka, niż ojciec rodzony?
Żegnajcie, moje trudy! Mniej mi dziś znaczycie,
Niż trud, który mam spełnić. Nawet stracić życie
Winienem dla tych dziatek, jeśli dziatki moje
Cierpiały tak dla ojca! O pięknie-by znoje
Dawniejsze wyglądały — bój z lwem za rozkazem
- ↑ Maczugą.
