Twojemu Heraklowi, albowiem mą duszę
Wybawił z mroków Hadu i przywiódł na słońce.
Więc powiedz, czy potrzebne wam jakieś obrońce,
Ma ręka i mój hufiec?... Ale co to znaczy?
Te trupy na podłodze? Zalim się zbyt raczej
Ociągał, niżli spieszył, i spóźnił, ażeby
Zapobiedz nowej klęsce, która bez potrzeby
Dotknęła was? Któż, powiedz, zamordował dziatki?
Czyjąż tu widzę żonę? Czy to trup ich matki?
Toć nikt do walki krwawej nie wciąga dzieciątek!
Nie! W tem się jakiś inny straszny kryje wątek.
O książę mój, oliwnorodnej panie góry!
Co znaczy ta przemowa? Ten twój wstęp ponury?
Na gorzki nas bogowie smutek narazili.
Po czyich-że więc dzieciach tak płaczesz tej chwili?
Syn mój nieszczęsny je spłodził
I tak im krwawo, spłodziwszy, dogodził!
Weselszych nie szczędź wyrazów!
Radbym wysłuchał rozkazów.
Walą twe słowa, jak młot!
