Ta strona została przepisana.
MENELAOS.
Witaj, starcze, coś z Zeusem dzielił łoże żony!
TYNDAREOS.
Mój zięciu, Menelaju, bądź mi pozdrowiony!
Ach! Źle, że tak przyszłości przewidzieć nie można!
Ten potwór matkobójczy, ta żmija bezbożna,
Ohyda mego życia, jakież on pociski
Z tych błędnych rzuca oczu! I tyś mu tak bliski?
Rozmawiasz z tym, co strasznym tak się splamił czynem?
MENELAOS.
Przecz nie? Kochałem ojca, którego jest synem.
TYNDAREOS.
On z jego krwi pochodzi, ten podły wyrzutek?
MENELAOS.
Tak, z jego!... Nieszczęśliwy, szanuj jego smutek.
TYNDAREOS.
Zdziczałeś, bawiąc długo w dzikich ludzi kraju.
MENELAOS.
Krewieństwo swoje kochać jest w Greków zwyczaju.
TYNDAREOS.
I tego, który nowy obyczaj wprowadza?
MENELAOS.
Świętością jest dla mędrca konieczności władza.
TYNDAREOS.
Przy swojem kładź się zdaniu, ja przy swem się kładę.
MENELAOS.
I gniew i wiek podeszły złą nam dają radę.
