Strona:PL Eustachy Iwanowski-Pielgrzymka do Ziemi Świętej odbyta w roku 1863.djvu/112

wiarą, która z niej płynie, która nigdy do kresu dni jego nie zgaśnie. W Gen. r. XXXIII. 19. czytamy że Jakób z pokoleniem, ze sługami swemi spotkał się z idącym Ezawem, pokłonił się mu i zyskał serce jego, a gdy się rozeszli kupił ziemię za sto jagniąt u Hemera. Na niej zbudował ołtarz. Na tejto ziemi u stór Garizim jest źródło Jakóbowe. Błogosławiąc przed samą śmiercią tę ziemię, przekazał ją Józefowi. Gdy Izraelici szli z ziemi Egipskiej, nieśli z sobą kości Józefowe, i pogrzebali je w ziemi przez ojca mu przekazanej, na tej części pola, którą kupił Jakób u synów Hemera, ojca, Sichem za sto młodych owiec. Ks. Jozue. R. XXIV. 32. W księgach Genezis R. 50, czytamy, rzekł Józef do braci swojej: „Po śmierci mojej Bóg was nawiedzi i uczyni, że wyjdziecie z ziemi tej, do ziemi, którą Bóg przysięgł Abrahamowi, Izaakowi, i Jakóbowi. Wynieścież z sobą kości moje, z miejsca tego. Wziął też Mojżesz kości Józefowe z sobą, albowiem Józef wziął przysięgę od synów Izraela, mówiąc: Bóg was nawiedzi, ale weźcie z sobą kości moje. O tém źródle Jakóbowem czytamy w Ewangielii św. Jana R. IV. Przyszedł Jezus do miasta Samaryi, które Sichar zowią, około roli, którą Jakob Józefowi dał synowi swemu. Było tam źródło Jakóbowe (Fons Jacobi). Znużony drogą usiadł przy źródle. Przyszła niewiasta Samarytanka; rzekł jej, daj mi się napić. (Uczniowie odeszli do miasta szukając żywności). Rzekła mu niewiasta: ty jesteś z Judei, a ja Samarytanka, a jakże możesz pić wodę, którąbym czerpała, wszak żydzi z Samarytanami nie mają żadnego społeczeństwa. Odrzekł jej: Gdybyś znała dar Boży, i wiedzieć mogła do ciebie kto mówi, daj mi się napić, tobyś prosiła, aby ci dał żywej wody. Rzekła, ani też nie ma w co zaczerpnąć i studnia jest głęboka, skądże masz żywą wodę. Alboż większy jesteś od ojca naszego Jakóba, który nam dał tę studnią, który z niej sam pił, i synowie i dobytek jego. Kto tę wodę pije, rzekł Chrystus, pragnąć będzie, kto pić będzie z tej, którą ja dam, nie zapragnie na wieki. Daj mi, Panie, rzekła niewiasta tej