Strona:PL Eustachy Iwanowski-Pielgrzymka do Ziemi Świętej odbyta w roku 1863.djvu/294

 W nocy przednia straż połączyła się z królem. Nieprzyjaciele podobni dzikim bestyom, które zakosztowawszy krwi, stają się jeszcze okrutniejsze, bezprzestannie napadali na krzyżowców. Aby nadać więcéj porządku i jedności w obronie, dowództwo wojska powierzył król Templaryuszom. Wyszedłszy z gór Baba-Dagh, weszło wojeko na równinę, przeciętą dwoma rzekami, w odległości od siebie na milę, a otoczoną głębokiémi i trudnémi do przebycia bagnami. Nie dochodząc do drugiéj rzeki, krzyżowcy musieli przechodzić między dwoma wysokiémi skałami, jedna z nich zajętą była przez rycerzy chrześcijańskich, a druga przez Turków. Ci, mówi kronikarz: deptali swe turbany nogami, chcąc przez to pokazać, że raczéj dadzą się zgnieść, a nie opuszczą swego stanowiska, lecz oddział piechoty spędził ich z owéj wyżyny, i wkrótce rycerze ścigając uciekających, okryli trupami sąsiednie bagna dwóch rzek.
 Od gór Baba-Dagh do Satalii jest blisko mil pięćdziesięciu, droga przechodzi krajem górzystym, pustym, jałowym, i nieprzyjaciel ciągle niepokoił. Stoczyli cztéry bitwy, i cztéry odnieśli zwycięztwa. Te miejsca po dziś dzień zachowały pierwotną dzikość. Przejście Ludwika VII jest największym wypadkiem téj pustyni.
 Wojsko francuskie w Satalii znalazło żywność obfitą, i przepędziło dzień uroczysty N. M. Panny Gromnicznej, jak w dolinach Efezu dzień Bożego Narodzenia. Między dwoma uroczystościami ileż dokonano walecznych czynów, i doznano klęsk i nieszczęść. W Satalii, Ludwik VII wsiadł na okręt, i po trzytygodniowéj żegludze, przybył do Antyochii. Pielgrzymi nie mogli przybyć lądem do Tarsu, wiarołomny rządca Satalii odmówił eskorty, i wymarli z głodu pod murami miasta. Oddział 10,000 młodszych i silniejszych pielgrzymów rycerzy nie chcąc marnie ginąć, uformował się w dwa oddziały i jak mógł uzbroił. Poszli szukać chwalebnej śmierci w walce z poganami, napadnięci i otoczeni między dwoma rzekami Cestrus i Eurimedon, nie mogąc téj ostatniej