wpław przebyć, jedni zginęli w jéj nurtach, drudzy pod tureckim mieczem. Dawniejsza Satalija jest dziś Antalyach czyli Andaliah.
Ludwik VII przybywszy do Antyochii, nie myślał już o dalszej wojnie, lecz o spełnieniu ślubu pielgrzyma, zapragnął pomodlić się na świętym Grobie, i zakończyć jak najprędzéj tę nieszczęsną wyprawę; chciał jednak choć raz dobyć miecz w Ziemi świętej. Postanowił zdobyć Damaszek, który jest u Muzułmanów jedném z miast świętych, perłą Wschodu. Otoczony przepysznémi ogrodami drzew, jak się na Wschodzie wyrażają o złotych owocach, i roskosznym smaku, które skrapiają liczne odnogi rzeki Barradi, lasami cedrowémi, jest stolicą pustyni, i Syryi przedmurzem. Kto je ma w ręku rozsiéwa postrach na nieprzyjaciół. Początki były dla krzyżowców pomyślne, zajęto już ogrody, lecz książęta chrześcijańscy wszczęli między sobą sprzeczkę o posiadanie miasta, i dali czas Muzułmanom do zgromadzenia sił większych.
Nour-Eddin syn i następca Emad-Eddin-Zenglii, Sułtana Alepu, zdobył Damaszek na Sułtanie Syryi, pod pozorem, że ten porozumiewał się z chrześcijanami. Wkrótce potém zagarnął całą krainę do niego należącą i przyłączył do swych ogromnych posiadłości.
W nieporozumienia zaszłe między Sułtanem Egipskim Adhedem, i Amorym, królem Jerozolimskim wmieszał się Nour-Eddin, strącił z tronu Adheda, ostatniego z Fatimitów, wkrótce umarł niespodzianie, zostawiając jedynastoletniego syna. Naczelny wódz wojsk jego, który w wielu bitwach się odznaczył, Saladyn, syn Ayouba po śmierci Nour-Eddina zagarnął
