Strona:PL Eustachy Iwanowski-Pielgrzymka do Ziemi Świętej odbyta w roku 1863.djvu/305

święty! Grób święty! Jedną bramę miasta otworzono, druga strzaskano taranami, i Damietta przez łaskę Bożą zdobyta.“ Miasto oddano pod opiekę Najświętszéj Panny; główny meczet na kościół zamieniono i poświęcono.
 Przestrach Saracenów był wielki, łatwo z niego można było korzystać, ale Francuzi wahali się i namyślali, a nowy sułtan Mathan Turan-Shan, syn Nodger-Neddina, który nie przeżył straty Damietty, użył tego czasu dla uzbrojenia fortu i postawienia się odpornie. Odpłynął do Syryi, zostawując dowództwo Fakr-Eddinowi, który, po utracie Damietty, pełen nienawiści dla chrześcijan, zapragnął ich zguby. Damiette ufortyfikowano i w niéj została królowa i kobiéty towarzyszące Krzyżowcom, a wojsko, powiększone oddziałami hrabiego de Poitiers, udało się do Kairu. Gdy się daléj posunęli, Nil, kanał Achmoun i Mansurah przecięły im drogę; jedyne zostało przejście środkiem armii nieprzyjacielskiéj, rażącej ogniem gregoryańskim, a od którego częstokroć najwyższe męstwo ocalić nie mogło. Pomimo tak potężnego przeciwnika, przeszli kanał, mając na czele Roberta, hrabiego d’Artois, brata królewskiego, i Templaryuszów. Trzystu Saracenów, strzegacych przejścia, pierzchło w nieładzie; ścigając ich, hrabia d’Artois wpadł do obozu Saracenów, przeraził Fakr-Eddina, zdobył Mansurę prawie pustą i oddał na łup swoim żołniérzom.
 Mahometanie byli zupełnie zwyciężeni, Bibars-Bandachar, wódz Mameluków, ożywił odwagę ich wojska i wyszedł dla powstrzymania Krzyżowców, którzy, zajęci rabowaniem domów i niszczeniem, nie spostrzegli, jak wpadł do Mansury, pozamykał wyjścia i rozpoczął zajadłą walkę. Św. Ludwik, uwiadomiony o niebezpieczeństwie brata, przybył i zmusił Bibarsa do cofnięcia się, ale pomoc przyszła za późno dla walecznego i nierozważnego Roberta. Po zażartéj walce przez pięć godzin, zginął z dwiestu ośmdziesięciu Templaryuszami i wielkim mistrzem Szpitalników. Przed śmiercią widział