Strona:PL Eustachy Iwanowski-Pielgrzymka do Ziemi Świętej odbyta w roku 1863.djvu/309

i zachował całe życie niewinność na chrzcie świętym otrzymaną.
 W dwunastym roku na najświetniejszy tron wstąpił i namaszczonym był w Reims. Jak drugi Salomon błagał Boga, aby był jego przewodnikiem i podporą w trudnéj sztuce rządzenia. Roztropność, stałość, wszystkie zalety walecznego wojownika, dobrego króla i wielkiego Świętego, dowiodły, że proźba jego wysłuchaną została.
 Przekonany, że królowie są namiestnikami Boga, mądry monarcha starał się przedewszystkiém o wzrost religii, wykorzenienie herezyj i położenie tamy zgorszeniom. Założył wiele klasztorów, które wydały znakomitych i zasłużonych Kościołowi ludzi. Codziennie żywił w swym pałacu stu dwudziestu, a niekiedy dwustu ubogich, czasami sam usługiwał do stołu.
 Otrzymawszy świętą cierniową koronę Zbawcy świata, natychmiast na umieszczenie jej kazał wystawić wspaniałą kaplicę. Wiara jego była tak silną, iż, rzecby można, widział prawdy, które objawia. Wygnał z kraju swego szarlatanów, którzy rozmaitémi sztukami wydrwiwali pieniądze od ludu i ukarał z przykładną surowością panów, którzy uciemiężali poddanych. Gdy szło o wymierzenie sprawiedliwości, nie zważał na związki krwi i na żadne względy ludzkie. Siedząc pod debem w Vincennes, dobry król rozsądzał sprawy i natychmiast rozkazywał wynagradzać krzywdy.
 Ludwik św. nie tylko do kwitnącego stanu przywrócił religiją w swojém państwie, ale jeszcze prowadził świętą wojnę cywilizacyi z barbarzyństwem muzułmanów. Chrześcijanie w Palestynie jęczeli pod jarzmem niewiernych; Ludwik przedsięwziął iść im na pomoc. Jakkolwiek te wyprawy nie osiągneły skutku, jakiego się spodziewał, ale zasłoniły Kościół od potęgi niewiernych, osłabiając ich, dały poznać siłę miecza chrześcijańskiego.
 W czasie drugiej wyprawy w Tunis, widząc śmierć nadchodzącą, zawołał starszego syna i dał mu testament,