ze strumienia, gór, rozléwa się po całym ogrodzie urządzonémi korytami. W ogrodzie są latorośle winne, daktyle, oliwne drzewa, brzoskwinie, morele, granaty, i pszenicę zasiéwają. W ogrodzie jest cerkiewka błogosławionego Marka, metropolity Abisyńskiego, który wedle podania kościelnego żył r. 1003, i w cerkiewce téj jest pogrzebany. Po powrocie z Etyopii Marek i towarzysze jego poumiérali. Przy téj cerkiewce są trzy cele. W jednéj z nich na ścianie zapisane imię Sycylijczyka Bernarda Feruleńskiego roku 1624.
Nie wiele i nie dokładnie się ksiądz Porfiry, biskup kijowski, który najpóźnięèj tam, bo w roku 1850 pielgrzymował, dowiedział o dziejach klasztoru tego, o świętobliwych mężach, jak i kiedy się rozprzęgać zaczęły piérwotne prawa; języka Koptów nie znał tak dobrze i nie rozumiał jak greckiego; zupełnie panuje tam niewiadomość, ciemnota, brak nauki. Jako szyzmatyk nie chciał odkryć, i opowiedziéć wpływów, jakie miała stolica Apostolska rzymska, która się opiekowała i najdalszym zakątkiem, najpustynniejszém ustroniem. O téj świętéj opiece najwyraźniéj mówią obrazy włoskie Przenajświętszej rodziny, św. Atanazego wielkiego, i relikwije świętych Piotra i Pawła. Ksiądz biskup Porfiry z niechęcią, ale w sposób zaszczytny wyraził się o stolicy Rzymsko-Apostolskiéj: „Wszystkie te pamiątki są zostawione od tych, którzy lądem i morzem krążą, z miłością dla rzymskich papiéży“. Tak, przez wszystkie wieki krążą po całéj kuli ziemskiéj Apostołowie, którzy miłość Boga łączą z miIością, czcią, i posłuszeństwem dla Namiestnika apostolskiego. W tém posłuszeństwie tylko są bezpieczni, i umocnieni Duchem św., budowanie ich jest na opoce. Drzewo poznajemy z owoców; czém jest szyzma, przekonywa nas stan dzisiejszy klasztoru św. Antoniego, mistrza, wodza, przewodnika prawdziwej, niezrównanéj świętobliwości.
Klasztor z cerkiewką św. Antoniego, stanął ze składek chrześcijan pielgrzymów. Kiedy wiele klasztorów, kościołów chrześcijańskich, w XI wieku w czasie wojen krzy-
Strona:PL Eustachy Iwanowski-Pielgrzymka do Ziemi Świętej odbyta w roku 1863.djvu/328
Ta strona została przepisana.
