żowych zniszczono, ten został wtedy ocalony. Lat temu 350 dopiero zniszczony został. Zakonnicy nakupili niewolników i robili złoto. Ci zburzyli się, wymordowali monachów, klasztor zburzyli; lat 70 stał w ruinach. Patryarcha Koptów Gabryel, zniewolił zakonników Hitryjskich, którzy byli potomkami św. Antoniego do odnowienia klasztoru, i zamieszkania w nim. Ci mnisi tak byli zniechęceni, tak burzliwi i gwałtowni, że patryarchę przybili tak, aż umarł z pobicia. Dopiero lat 30 temu, biskup jeden spalił księge, zawiérającą przepisy robienia złota, którą zachowywano w klasztorze, i wszystkie potrzebne do tego narzędzia. Te fakta opowiadał przełożony księdzu biskupowi Porfiremu. Tacy to są mnisi szyzmatycey, w najświętszych miejscach.
Wedle relacyi księdza Porfirego r. 1850 mnichów się liczyło 130, należących do klasztoru św. Antoniego. W klasztorze nie mieszkało więcej jak 34, a inni w Kairze, w Jeruzalem, w Buszy, i odbywają w Egipcie wędrówki za jałmużną. Nie płacą żadnych podatków, tylko 15,000 piastrów rocznie baszy za 300 feddanów żyznéj ziemi, którą dla uprawy najmują koło Buszy. Miejscowi fellachowie, to jest Egipscy rolnicy ją uprawiają; pobierają codziennie za pracę około roli 40 pariczek, znaczy 6 kopijek srebrnych. Zakonnicy jedzą mięso dwa razy tylko na rok w klasztorzesna święta Wielkanocne i Boże Narodzenie; jak są za klasztornym murem, postów i reguły zakonnéj nie obserwują. Wedle starego zwyczaju, w czasie obiadu czyta jeden przepisy św. Antoniego, lub jaką książkę duchowną. Do klasztoru wewnątrz kobiéty nie wchodzą. Niedawno Szech jeden, uciekając od Mehmeta Alego, w ich klasztorze koczował, krył się. Ale gdy mu dwoje dzieci umarło, odszedł zaraz. Po jego wyjściu mnisi ziemię w ogrodzie, na któréj stał namiot jego, wynieśli, przynieśli drugą z innego miejsca. Urządzają z morskiéj słodką wodę, zagotowują silnie aż do parowania. Parę wtedy zbiérają, którą się zmienia w krople wody zupełnie nie słonéj, bo sól się osadza. Za obwodem
Strona:PL Eustachy Iwanowski-Pielgrzymka do Ziemi Świętej odbyta w roku 1863.djvu/329
Ta strona została przepisana.