zamieszkał przy kamienistéj górze, z któréj spodu płynie woda, tworząc strumyczek[1]. Około strumyka rosły daktyle przyjemne i potrzebne dla życia[2]. Blizko drzew i strumienia zamieszkał Antoni w pieczarze, w któréj tyle było przestrzeni, ile mógł zająć jeden człowiek (w tém miejscu jest dziś cerkiew św. Antoniego). Sadził winogrady, drzewa, i własną ręką pracował w ogrodzie. Oprócz téj pieczary było jeszcze dwie wybitych w górze, niemal u szczytu jéj, wejście do nich było przykre, niebezpieczne, po krętych, stromych i skalistych ścieżkach. Do jednéj z nich oddalił się święty, gdy się dowiedzieli o jego mieszkaniu przy potoku, lecz i tam się nie ukrył przed duchownémi dziećmi swemi“. Społeczeństwo pogańskie było na szczycie swego rozprzężenia, chociaż jaśniało zewnątrz bogactwem, pięknością sztuki, ale zatruwało dusze. Nauka ówczesna nie oświécała, ale udręczała; wielu przeto ludzi, bogactwa, nauki opuszczali, spiesząc do źródła prawdziwéj mądrości. Prześladowania chrześcijan, wypędzały ich z miejsc publicznych; religija chrześcijańska, gdy się nią zupełnie przejęli i zrozumieli, zapalała do czystości, ubóstwa, zrzeczenia się pychy i własnéj woli. Dwie anielskie najwyższe cnoty: czystość, którą się równa człowiek i przewyższa anioły; ubóstwo, które daje siłę, jakiej mocarz posiadać nie może, utrzymywały się i rozwijały tylko posłuszeństwem. Życie zakonne, klasztory, zostały skutkiem zrozumianéj, pojętéj i rozwinionéj religii chrześcijańskiéj. Przykład jednego pobudzał tysiące, gdyż społeczność potrzebowała pomocy prawdziwéj nauki, chleba żywota, od mężów doskonałych i wybranych. Pustelnicy zamienili się w zakonników; pieczary pustelnicze zrodziły klasztory na Wschodzie i Zachodzie. Św. Antoni był ojcem duchownym św. Atanazego Wielkiego, jego najżywiéj umiłował, dał mu swój płaszcz. Św. Atanazy, ten godny mistrza swego uczeń,
Strona:PL Eustachy Iwanowski-Pielgrzymka do Ziemi Świętej odbyta w roku 1863.djvu/331
Ta strona została przepisana.
