nazwisko wzięła. Ta część Egiptu była najpierwéj zaludnioną i ucywilizowaną, tu zamieszkiwały najstarożytniejsze dynastye królów egipskich. Zamieszkała część Thebaidy leżała wśród pustyń, które ją na wschód i zachód otaczały. Do tych to pustyń chronili się pierwsi anachoreci i pustelnicy chrześcijańscy: jak św. Makary, św. Pakomijusz i św.
Antoni.
Płynąc w górę Nilu spotykamy ruiny słynnego miasta Theb, o którém powiadano, że miało sto bram.
W pustynią wyższego Egiptu albo do Thebaidy, chroniło się we trzy wieki po Chrystusie wielu Świętych, którży się poświęcali życiu pokutniczemu. Pozostałe po nich ślady bytu w niektórych klasztorach, odwiedzane są przez pielgrzymów, i szanowane po wszystkie czasy przez samychże Turków.
W czasie pierwszego podziału césarstwa Rzymskiego, Thebaida wchodziła w skład Egiptu. Ammian Marcelin żyjący w IV wieku pod cesarzami Walentynijanem i Walensem, pisze, że Thebaida była jedną z trzech prowincyj, składających Egipt; w notatach zaś Leona Mędrca znajdujemy podzieloną na dwie prowincye: jedną z nich nazwano Pierwszą Thebaidą ze stolicą Antinoe; a drugą, Drugą Thebaidą ze stolicą Ptolomaidą. Obie zawierały wiele biskupstw. Thebaidę rozsławili pustelnicy, którzy tu najpierwéj i najliczniéj zamieszkiwali. O. Coppin w opisach swéj podróży do Egiptu széroko rozwodzi się o miejscach zamieszkiwanych, lub mogących być zamieszkanémi przez pustelników.
Thebaida zmieniła swą postać od czasów jak Turcy i Arabowie objęli nad nią panowanie. Thebaida dziś jest jedną z prowincyi najmniéj zamieszkałych; a wydaje tylko zboże, niektóre jarzyny, kmin i koper.
