Strona:PL Eustachy Iwanowski-Pielgrzymka do Ziemi Świętej odbyta w roku 1863.djvu/346

wali się pracą ręczną, nie palili ognia, ani nawet lamp do czytania.
 Jedną z ustaw ich było, aby każdy zakonnik wychodząc ze swéj celi zostawiał drzwi otwarte, na znak, że nie posiada żadnéj własności, i że każdy z braci miał prawo rozrządzać się jego małą ruchomością. Święty Gerazym umarł roku 475.
 Życie tak doskonałe znajdujemy we wszystkich pustyniach Wschodu i Zachodu. Św. Jan Chryzostom, zakonników mieszkających koło Antyochii tak opisuje: „Wstają po piérwszém zapianiu koguta, czyli o północy. Odmówiwszy Jutrznią i Laudesy, każdy zajmuje się w swéj celi czytaniem Pisma świętego, lub przepisywaniem ksiąg, następnie wszyscy udają się do kościoła, gdzie odmawiają godziny Laudesy, potém wracają w milczeniu do cel swoich. Nigdy nie rozmawiają z sobą. Rozmowa ich jest z Bogiem, prorokami, i apostołami, których Boskie pisma rozważają. Żywność ich składa się z trochę chleba i soli, niektórzy „dodają do tego nieco oliwy, słabi nieco roślin, i jarzyny. Posiliwszy się, odpoczywają chwilę, według zwyczaju mieszkańców Wschodu, a potém znowu wracają do pracy. Robią koszyki, włosiennice, uprawiają ziemię, rąbią drzewo, przyrządzają pokarmy, umywają gościom nogi, i usługują im z wielką miłością, nie pytając się czy są bogaci, lub ubodzy. Rogoża, położona na ziemi służy im za posłanie, odzież robią z sierści kóz i wielblądów, lub ze skóry grubo wyprawnéj. Najubożsi żebracy nie chcieliby jej użyć. A znajdują się pomiędzy niémi tacy, którzy się rodzili i wychowali w bogactwie, i dostatkach. Nie noszą obuwia, nie posiadają własności; wszystko, co ma służyć do zaspokojenia koniecznych potrzeb, oddają na własność ogólną. Biorą spadki po zmarłych krewnych, ale na to tylko, aby je rozdać ubogim. Wszystko téż co mogą oszczędzić z własnéj pracy, przeznaczają na ten cel. Wszyscy mają jedno serce i jednę duszę. W celach ich panuje nieprzerwany pokój,