Strona:PL Eustachy Iwanowski-Pielgrzymka do Ziemi Świętej odbyta w roku 1863.djvu/353

gołą ręką, wyjąwszy rzeczy do ciebie należących, których znowu nikomu udzielać nie powinieneś.“
 Dając mu torbę: „Weź torbę, mówił, abyś miał gdzie kłaść wszystko, co ci dobrzy ludzie dadzą i pamiętaj się modlić do Boga za twoich dobroczyńców.“
 Trędowaty powinien był miéć grzechotkę, trzewiki, szkarpetki, suknię kamlotową, płaszczyk, czapkę, dwie szmaty do owijania, baryłkę, lejek, rzemień, nóż, czarę drewnianą, łóżko, poduszkę i kołdrę, dwa prześcieradła na łóżko, siekiérę, kuferek zamykany na klucz, stół, stołek, światło, łopatkę, dzbanek, miseczki do jedzenia, miednicę i garnek do gotowania mięsa. Wszystkie te proste rzeczy były błogosławione i uświęcone modlitwami Kościoła. Kapłan, dotykając się ubrania trędowatego, wprowadzał go do jego izdebki, mówiąc: „Oto miejsce mego spoczynku na zawsze, będzie mojém mieszkaniem i przedmiotem pragnień moich.“ Następnie naprzeciw drzwi zasadzano krzyż drewniany, do którego przywiązywano puszkę, aby przechodzacy pielgrzymi składali w nią jałmużnę w zamian za modlitwy chorego samotnika. Kapłan piérwszy składał swoję ofiarę, lud cały szedł za jego przykładem.
 Po téj ceremonii, przy któréj łączył się smutek z nadzieją, wierni wracali do kościoła procesyonalnie z krzyżem na przodzie. Wtenczas wszyscy klękali, a kapłan, podnosząc głos, tę tkliwą prośbę zanosił do Boga: „O! Boże Wszechmogący, który przez cierpliwość Syna Twojego skruszyłeś pychę starego wroga, daj słudze Twemu cierpliwość, potrzehną do zniesienia pobożnie i spokojnie boleści, jakiémi jest dotknięty.“ Lud odpowiadał: Amen, niech się tak stanie.
 Tymto sposobem nieszczęśliwi wyłączeni byli ze społeczeństwa. Jeżeli niedola ta przypadała w udziale ludziom cnoty i rezygnacyi, to tacy byli wysoko cenieni, i w całym kraju powszechnym otoczeni szacunkiem. Wygnańcy na własnéj ziemi, pozbawieni wszelkich uroków, jakie uprzyjemniają życie towarzyskie, oraz wszelkiéj pomocy ludzkiéj, która