gór oddzielających Palestynę od Egiptu, a od tych prawdopodobnie do gór Syryi Antyochejskiéj.
Mamy profil góry Synai na stalorycie Jana Baptysty Frontana, porównawszy go odbiciami téj góry na medalach, znaleźć można wielkie między niémi podobieństwo.
Cokolwiek bądź Greaves w swém tłomaczeniu Abdulfeda, podaje nam szczgóły zajmujące, o których inni Historycy nie wspominają, że góra Synai złożoną jest z bardzo pięknego marmuru czerwonego w żyły białe i czarne, i że na przestrzeni kilku mil znajduje się wiele skał tegoż marmuru, z którego bezwątpienia starożytni Egipcyanie, w swych artystycznych wyrobach korzystali, ponieważ wszystkie inne góry, są tu z kamienia białego ciosowego, a nie z marmuru czerwonego w żyły białe i czarne, jak góra Synai.
Stolicą Arabii skalistéj była Petra. W tę stronę Arabii przybili Izraelici, po swém cudowném przejściu przez morze Czerwone uchodząc z Egiptu, tu leżą góry Horem i Synai.
W Tor jest port na morzu Czerwoném. W blizkości jego na Wschód leży klasztor Raithe, który św. Jan Climaque wsławił, zamieszkały przez mnichów Greków. W obwodzie klasztornego ogrodu jest miejsce od Mojžesza nazwane Elim, gdzie po dziś dzień znajduje się dwanaście źródeł.
Daléj ležą góry Synai i Horeb, wydają owoce, różne jarzyny i wino, a zamieszkałe są przez mnichów greków. Piérwsza z nich jest wspaniałą grupą skał granitowych, u stóp których znajduje się klasztor św. Katarzyny, wznoszący się po nad łańcuchem gór, które Arabowie nazywają „Dsoejebel-Mousa“, a obejść je można zaledwie w przeciągu kilku dni. Znajduje się tu wiele dolin żywych, z ogrodami zasadzonémi winnicą, gruszkami i daktylami. W tém to miejscu Bóg raczył ukazać się Mojżeszowi w całym swoim majestacie. „Djebbel-el-Mokotteb“, jest wielką skałą między Synai a Suez, okrytą napisami hieroglificznémi.
