Justynijan, cesarz ustanowił synajskie biskupstwo. Ihumen synajskim był biskupem. Biskupstwo na synajskim półwyspie farańskie było od synajskiego oddzielone. Na piątym powszechnym synodzie w Konstantynopolu, ojcowie biskupowi synajskiemu nadali tytuł: najgodniejszy, Upertinos. Na tymże synodzie biskupstwo farańskie, elańskie, synajskie, oddzielono od zwierzchności patryarchatu aleksandryjskiego, a oddano jerozolimskiemu, i ustanowiono, że biskupem synajskim będzie zawsze Ihumen. Mnichom synajskim nadano prawo wybiérania Ihumena z swego grona. Ihumenami synajskićmi byli: Dułos Jerzy, Błogosławiony Jan (апствичникъ) Isawr Lougin; a piérwszym biskupem synajskiéj góry Konstanty Jhumen, który roku 553 ustawy soboru konstantynopolitańskiego podpisał. Po nim Jerzy i Teodozy biskup; w VI i VII wieku bardzo wielu było świętych i pobożnych zakonników. Życie ich, i dzieje klasztoru opisali mnich Sunchrona, i błogosławiony Jan Moscha. Piérwszy znał i widział najpobożniejszych i znakomitych przełożonych; żył w czasie napadu Persów na Palestynę i Egipt, za panowania Heraklijusza. Drugi mieszkał na Synai około roku 607.
Opisy tych naocznych świadków, tak nieskończenie szacowne, dał poznać piérwszy ksiądz biskup Porfiry.
W klasztorze synajskim kwitnęły wielkie duchowne cnoty. Przełożony Jan Lestwicznik (Люствичникъ) urodził się roku 487, wstąpił do klasztoru 507, przełożonym był r. 547, umarł w 580. Ozdobiony wszystkiémi cnotami, i niémi tak jaśniał, ojcowie synajscy zwali go drugim Mojżeszem. Krótko rządził klasztorem, ostatek życia swego w najzupełniejszéj samotności, pustelniczo, jako schymnik, przepędził, w miejscu zwaném Foła (Өола). Przy skończeniu błogosławionego życia, obecnym był Jerzy biskup; mówił do niego
