Strona:PL Eustachy Iwanowski-Pielgrzymka do Ziemi Świętej odbyta w roku 1863.djvu/418

ich dom, z którego wszystko, czego klasztor potrzebował, wysyłano.
 Porfiry, biskup kijowski, gruntowny badacz starożytności i znawca, jest świadectwem bardzo ważném. Nie będąc katolikiem, i przeciwnikiem Kościoła, okazuje i dowodzi stasunki, zależność klasztoru synajskiego od Stolicy rzymskiéj w XIIT wieku, kiedy już szyzma Cerularyusza najzupełniéj się rozwinęła. Mówi: „Za czasów wojen krzyżowych i panowania chrześcijańskiego w Jeruzalem, łacińskie duchowieństwo, katolicy na górę Synai bardzo często pielgrzymowali, i mieli swoję oddzielną, łacińską kaplicę. Biskupi synajskiej góry byli pod zarządem i zwiérzchnością łacińskiego metropolity, z miasta Karakli. Księża Synaici, z powodu nieustannych wojen nie mogące z dobrami swojémi miéć stosunków, cierpiąc niedostatek, udawali się do europejskich chrześcijan, i zbiérali u nich jałmużnę. Ihumen i biskup Symeon jeździł do Wenecyi i w senacie pozyskał niezależność dóbr klasztornych na wyspie Krecie, którą odebrała od muzułmanów roku 1204 rzeczpospolita wenecka. Za tego biskupa i za jego następców: Tzmaela, Lutemijusza, Makarego, Hermana i Teodozego (1203 — 1241) papieże rzymscy: Honory III i Grzegorz IX obdarzali klasztor; nadali mu bulle, w których zatwierdzili, uznali, zabezpieczyli przywileje duchowne klasztoru i wszystkie jego dobra, nadania w Synai, w Palestynie, w Syryi, w Krecie, w Cyprze i w Gaecie. Z następujących słów bulli papieża Grzegorza IX (którą ja znalazłem w synajskim monastérze). Najczcigodniejszy bracie w Chrystusie, (mówi do biskupa synajskiego) i wy najukochańsi w Panu synowie. My zwróciwszy uwagę i wysłuchawszy przedstawione nam sprawiedliwe potrzeby wasze, cerkiew Najświętszéj Panny Maryi synajskiéj przyjmujemy. Z tych słów widać, mówi Porfiry, że sami synajscy Ojcowie upominali się i prosili o opiekę Stolicy rzymskiej.“