Strona:PL Eustachy Iwanowski-Pielgrzymka do Ziemi Świętej odbyta w roku 1863.djvu/424

się tak bardzo niestosowném być zdaje przy relikwijach świętych Pańskich, że nie chciano relikwii przenieść, pozostały w dawnéj trumnie. Hramota zupełnie jest w duchu cesarzów pogańskich, tak się nawet nie odzywali cesarze bizantyńscy. O jak się różni w duchu i wysłowieniu papieska bulla. Ojciec święty wyraża się z niewymowną miłością mówiąc do arcybiskupa: „Bracie najdroższy“, do zakonników: „Synowie w Chrystusie Panu najmilsi, wysłuchałem potrzeb waszych, zrozumiałem sprawiedliwe żądania”.
 Czołobitność najmiłościwiéj zezwolona nie powtarzała się więcéj i kapłanów z Rosyi na górę Synai nie odsyłano. Trumna srebrna jest długości wzrostu miernego człowieka; na jéj wieku wykuta postać św. Katarzyny w całéj postaci z pięcią nadpisami w języku cerkiewnym słowiańskim, wielkiémi literami litémi, srébrno złoconémi. W roku 1691 przywieziona znajduje się w zakrystyi klasztornéj bez relikwii św. Katarzyny, bo są zawsze w marmurowéj trumnie, jak były od początku.
 Ukaz imienny cesarzowéj Anny z ofiarą tysiąca rubli assyg. roku 1734, 6 stycznia dla poprawy klasztoru Synajskiego, po pożarze był wydanym. Arcy-biskup Nicefor osobném pismém dziękował cesarzowéj, i pisał list do arcy-biskupa Nowogrodzkiego, mianując go teologiem i czcicielem góry Synai. Roku 1738 Grek Stammati (Стамати), obywatel kijowski zapisał testamentem przybyłemu do Kijowa Synaiskiemu zakonnikowij Eugenijuszowi w Kijowie plac, z tém, aby na nim zbudowano cerkiew pod tytułem św. Katarzyny. Eugenijusz zaczął budować cerkiew, za pomocą kijowskiego metropolity Rafaela otrzymał cesarską jałmużnę, zezwolenie, błogosławieństwo synodu; roku 1738 dokończył. Arcybiskup Synajski Nicefor, za pośrednictwem synodu petersburskiego wyrobił uznanie cesarskie nowéj cerkwi z jéj własnością dla monastéru N. M. Panny na górze Synai. Roku 1748 tę cerkiew uchwałą Synodu zamieniono w monastér nazwany petro-pawłowski. Roku 1786 zamieszczony