Roku 1187 sułtan Saladyn zawładnął Jerozolimą. Katolicki Kościół na Wschodzie wtedy bardzo wiele ucierpiał. Żarliwość prawdziwéj i piérwotnéj wiary po téj klęsce w Synai powoli gasnąć zaczęła. Sułtan lękając się powrotu rycerstwa europejskiego z Zachodu, popiérał szyzmatyckich biskupów Focyanów, nimi osadzano patryarchaty, najszczególniéj Jerozolimski[1]. Arcy-biskupi Synaiscy w Jerozolimie brali sakry, potém w Aleksandryi.
Qd roku 1203 do 1250 było arcybiskupów siedmiu. Roku 1224 umarł w klasztorze Synaiskim patryarcha Jerozolimski Eutymijusz. W napisie jego grobowym jest wspomniany ówczesny Synaiski arcy-biskup Makary. W XIV wieku arcy-biskupi Synaiscy należeli do patryarchy Aleksandryjskiego i brali od niego święcenia. Od 1310 do 1426, przez lat 116, było arcy-biskupów przez Aleksandryjskiego patryarchę poświęconych 14. Jeden z nich Łazarz, był potém metropolitą Ateńskim. Marek pogrzebany pod ołtarzem sobornéj cerkwi, roku 1320. Marek i Jakób biskupi przybyli na górę Synai dla żywota pustelniczego, potém na ihumenów arcy-biskupów zostali wybrani. Biskup 14 Sawa około roku 1429 umarł.
Po Sawie, zmarłym 1429 r., rządzili ibumenowie bez święcenia biskupiego. Z nich jeden Makary, odezwę swoję do chrześcijan roku 1481 po łacinie przesłał, w tém dowodzi, że dawne stosunki góry Synai z światem Zachodnim katolickim nie były zerwane. Od roku 1429 do 1540 nie było biskupów. W 1540 roku patryarchowie Jerozolimscy na Synai wznowili biskupstwo. Do roku 1557 było dwóch biskupów, Sofronijusz od 1540 do 1545, Makary od 1545 do 1557.
Po Makarym przez lat ośmnaście nie było biskupa; sobór konstantynopolitański wyłącznie dla klasztoru Synai-
- ↑ Ksiądz Porfiry, historyk Synaiski jako rosyjski biskup widocznie się tém raduje.
