den był arcy-biskupem Synaiskim; zajmował potém katedrę patryarszą w Konstantynopolu, a potém w Aleksandryi.
Do dyecezyi Synaiskiéj należą chrześcijanie, koczujący w górach, osiedli w Raiffie, i Grecy w Indyi Zachodniéj, w Kalkucie, w Dakii, i w Naringensie.
W monastérze Mardżynańskim świętych Michała i Gabryela, w czasie wojny niemieckiéj ihumen tego klasztoru Niemcom przytułek dawał. Po jéj ukończeniu, wojewoda Mikołaj Aleksander, hospodar wołoski za radą bojarów i za zgodzeniem się metropolity węgiersko-wołoskiego, klasztor ten oddał zakonowi Synaiskiemu; jak pisze w nadaniu: „dla tego, że Bóg objawił tam swoje prawa, i że tam kwitła świątobliwość Bożych mężów, i że klasztor nié ma się z czego utrzymać. Dodał poddanych Rumunów; cyganów, winnice i młyny z tém, aby Mardzynański klasztor był dobrze utrzymanym.“
Bardzo rzecz szczególna i rzadka we wschodnim Kościele, aby dawano dyspensę w bliskiém pokrewieństwie dla zawarcia małżeństwa. Na przedstawienie arcy-biskupa Synaickiego, dozwolił patryarcha Jerozolimski mieszkańcom Kaifskim, łączyć się w bliskiém pokrewieństwie z powodu małéj ich ludności i oddalenia, od swych jedynowierców.
Sułtan Mabmud I ustanowił nowy systestemat podatkowania, rozkazując zbiérać z rajów, to jest z chrześcijan i z żydów daleko większy, jak płacili mahometanie, po 60, po 30, i po 15 piastrów z głowy, i wysłał do Egiptu Ac-Effendi, dla zbiérania tak zwanego haraczu z Koptów, Ormijan, Greków, i z żydów; zażądano od Synaitów. Wtedy zakonnicy, chociaż przedstawiali przywileje, firmany sułtań-
