braterstwa w Panu i Zbawicielu naszym. Umarłych braci grzebią w klasztornym ogrodzie przy małéj cerkwi, pod imieniem Wniebowzięcia N. M. Panny. Po upłynieniu trzech lat wykopują z ziemi ich kości, omywają winem i oliwą i przenoszą do wspólnego grobu, w ziemi zbudowanego. Pod ścianą złożone są kości samych braci. Na ławie jest tułub siedzący jednego zakonnika Stefana. Czerep trzyma się na szyi, i nie oddzielony jeszcze. Dwa razy grzebią umarłego człowieka; zaraz po śmierci, potém kości kładą się w urnę i mieszczą w wspólnéj kostnicy, która jest na kształt kaplicy pod dachem. W niej napisy grobowe opowiadają żywot umarłych.
Bractwo synajskie czyli wszyscy klasztoru synajskiego zakonnicy stanowią sobór, który Arcybiskup zwołuje, i z nim działa. Sobór Areybiskupa wybiéra. Do tego wyboru i do wszystkich rad duchownych, należy i bractwo Dzuwanii. W Kairze dom, w którym mieszkają synajscy bracia, nazywa się Dzuwanija.
Cesarz Justynijan nadał im cały półwysep synajski, 7000 wtedy mieszkało zakonników, którzy zajmowali się uprawą ogrodów. Beduini ich wypiérali, i cały półwysep zagarnęli; zajęli miejsca do klasztoru należące, wymienione w bulli Ojca św. Grzegorza IX w XII wieku. Dziś posiadają przy klasztorze ogród, w którym są wysokie cyprysy, topole, i drzewa owocowe, jabłonie, gruszki, granaty, brzoskwinie, śliwkowe drzewa, pigwy, drzewa morwowe, oliwne, migdały, i winogrady, i uprawiają jarzyny. Między Chorywem, Horebem i górą św. Katarzyny w dolinie El-Ledzia, przy wejściu do niéj są dwa ogrody; jeden około cerkwi M. Boskiéj, drugi przy rozwalinach klasztorku św. Piotra i Pawła. W tych ogrodach są jabłonie, oliwne drzewa, brzo-
