Strona:PL Eustachy Iwanowski-Pielgrzymka do Ziemi Świętej odbyta w roku 1863.djvu/480

wielkie pieczone z mąki z otrębami zmieszanéj. Mężczyzna dojrzały na dwa dni odbiéra pięć bochenków, kobiéta trzy, młodzieniec trzy, dziewczyna dwa, i dzieci po dwa. Na rok wychodzi dla poddanych po 5000 pudów mąki, do tysiąca korcy. Ci ludzie jedzą trawę, korzonki roślinne, i są w ubóstwie i nędzy. Są przywiązani do klasztoru, nie było przykładu, żeby się kiedy zburzyli, przyłączyli się do beduinów, i popełnili w klasztorze kradzież, albo dopuścili się morderstwa. Kiedy spotykają przełożonego, całują go w nogę. W roku 1831 w czasie napadu Szecha beduinów wiernymi byli klasztorowi. W razie napadu arabów, siedmdziesięciu poddanych z bronią wejść powinno do klasztoru dla jego obrony. Zakonnicy ich jednak nie używają. Ręczną bronią i armatkami odpędzają beduinów. „Poddanym, mówi ksiądz biskup Porfiry, oprócz chleba, na rok jeszcze dla każdego dają po dziewięć arszynów płótna, i suknią wierzchnią, tkaną z wielbłądziéj skóry. Jak się urodzi chłopiec poddany, matka przynosi go, i podniósłszy na ręku woła: Ojcowie święci, urodził się wam poddany, udzielcie jemu błogosławieństwa, i chleba. Ekonom daje dla nowo narodzonego kawałek płótna, chléb, i trochę kawy i cukru; a kiedy umrze poddany klasztorny, daje się jemu koszula śmiertelna z mydłem. Jak tylko wyjdą wszystkie zapasy chleba, zakomnicy wzywają szechów dla obejrzenia swoich składów, i wysyłają ich do Kairu za zbożem. Bisty, to jest suknie z wełny z wielbłądów, noszą zakonnicy jeśli jadą w drogę, i kiedy się udają do urzędu cywilnego.“
 Arabów beduinów trzy plemiona są w przymierzu z klasztorem; mają stałe z nim umowy. Nazywają ich Kafirami. Przybyli na Synai w czasie zawojowania Egiptu, i od naczelnika swego Salecha nazywają się Salechami; koczują 2 małémi stadami w dolinach krzaczystych. Ci kafirowie zowią się Alejkjafy, Uład-Saidy, i Awarymi. Alejkafowie koczują w dolinie Nasb na zachód, dość daleko od klasztoru; Uład-Saidi, i Awarymi bliżej w dolinie farańskiéj. O tych