Strona:PL Eustachy Iwanowski-Pielgrzymka do Ziemi Świętej odbyta w roku 1863.djvu/502

Jezus. To sukno tysiąc lat przedtém z Jerozolimy przywieziono do Raguzy i złożono w farze za szkłem. Widzieli ludzie duchowni i świeccy, że się samo rozwijało i zwijało.“
 „W staréj Zarze, w kościele farnym było złożone ciało Symeona starca, który dziéciątko Jezus wziąwszy na ręce rzekł: Teraz wypuść sługe twego, Panie!“
 „W Dalmanyi, minąwszy Ankonę, po lewéj stronie, przy brzegu morza, na górze jest miasteczko zwane (Rubina). W niém jest kościół św. Eufemii, panny i męczenniczki. Okazywano ciało jéj całe i nieskazitelne, które tu cudownie przypłynęło morzem, z wielką czcią mieszkańców zachowane, i pielgrzymi z Ziemi św. wracający, je nawiédzali.“
 Pielgrzymi nasi nakoniec wylądowali w Wenecyi; tam zakończyli podróż swoje i jéj opis. Gdy przybywali, zadzwoniono, gdyż dzwonami ogłaszano szczęśliwy powrót swych galer. Wenecyanie, za czasów swéj potęgi, czynnie wspiérali pielgrzymów do Ziemi św., do góry Synai, opiekowali się nimi, bronili ich, przywozili i odwozili, strzegli ich zdrowia i życia. Krzywda pielgrzymów obrażała Rzeczpospolitą, o toby się upomniała. Szanując jéj powagę i siły, rząd turecki czuwał nad bezpieczeństwem wędrujących chrześcijan. W sercach chrześcijańskich na zawsze dla imienia Rzeczypospolitéj weneckiéj cześć została. Pomimo bogactw i morskiéj potęgi, serca dla Pana i Zbawiciela nie utraciła, stawając nieraz w obronie praw następców Zbawiciela, Ojców św. papiéży. Nie miała ohydnego łakomstwa, którém się splamiło państwo włoskie, które wyrównać potędze i szlachetności Rzeczypospolitéj weneckiéj nigdy nie zdoła, straciło ducha narodowego i tradycyą włoską, którą pielęgnowała Wenecya, będąc puklerzem i tarczą stolicy świętéj.