Strona:PL Ferdynand Antoni Ossendowski - Życie i przygody małpki.djvu/132

 — A pójdziesz precz, obrzydliwa małpo! — krzyknął nieznajomy pan i tupnął nogą.
 Nie wiedziałam, że ludzie tupią nogami w gniewie, więc dalej biegłam z małym Fifi.
 — Czekajże, poczwaro! — mruknął pan i zawołał. — Medor, tu!
 Z pokoju wybiegł ogromny pies w białe plamy Stanął tuż przede mną.
 — Medor! Weź ją! N-no! — ryknął człowiek.
 Wskazywał palcem na mnie.
 Medor szczerzył kły i warczał.
 Ha! Ja się znam na psach. Mam na nie sposoby!
 Machnęłam kołderką pod samym nosem Medora. Gwizdnęłam przytem przeraźliwie, przeciągle.
 Niedobry pan drgnął. Medor nagle podwinął ogon i rzucił się do ucieczki.
 Stracił jednak kierunek, podbił swego pana i przewrócił go.
 Łoskot nastraszył Fifi. Umykał z piskiem. Zniknął w swoim pokoju.
 Nie czekając, co z tego wszystkiego wyniknie, zwiałam do siebie.
 Wlazłam do koszyczka i nakryłam się kołderką.
 Leżąc, śmiałam się, śmiałam, przypominając całe zajście.