Strona:PL Ferdynand Antoni Ossendowski - Życie i przygody małpki.djvu/174

 Jechaliśmy cały dzień. Siedzieliśmy przytuleni do siebie i raczyliśmy się jabłkami.
 Było tak spokojnie i radośnie! Zdawało mi się, że jestem z Ori-Ori.
 Nawet skrzynia, którą Pawełek nazywa wagonem, turkotała bardzo wesoło:
 — Ta - tata! Ta - tata!
 Nareszcie turkot ustał.
 Chłopak odsunął drzwi i wyjrzał ostrożnie.
 — Musimy zmykać, małpko! Przyjechaliśmy.
 Wziął mnie za ramię i jednym susem był na ziemi.
 Ktoś krzyczał i biegł za nami.
 Pawełek umykał jak ruda, chyża antylopa na sawannie.
 Trzymałam się, mocno objąwszy szyję chłopaka.
 Biegliśmy długo. Dopiero, gdy otoczyły nas drzewa, Pawełek stanął.
 — Za tym lasem leży wioska. Tam pozostawiłem chorego Józefa. Musimy trochę odzipnąć…
 Usiedliśmy pod drzewem.
 Wyjęłam z kieszonki jabłko i podałam chłopakowi.
 Ucieszył się, bo był spragniony i zgrzany po szybkim biegu.
 Jakie to szczęście mieć przyjaciela!
 Już teraz wiem, że nie zginę… Będziemy sobie dopomagali i wszystkiem się dzielili.
 Jak tem jabłkiem…