Strona:PL Ferdynand Antoni Ossendowski - Życie i przygody małpki.djvu/45

 Głos ten biegł długo po dżungli. Ktoś, ukryty w niej, powtarzał ciągle:
 — O… o… o… o!
 Na ten znak słonie weszły do jeziora.
 Nie mogłam powstrzymać się od śmiechu.
 Zaczęły oblewać sobie karki, wyrzucając trąbami strugi wody.
 Szorowały sobie nawzajem szyje i boki, mrucząc i pokrzykując.
 Z małych, śmiesznych pysków sterczały długie, białe kły.
 Po kąpieli słonie wyszły na brzeg. Zrozumiałam teraz, do czego i poco służą długie, zagięte kły. Olbrzymy wywracały niemi młode drzewa i obrywały korzenie.
 — Temi kłami walczą też z napastnikami — rzekł do mnie Kyr. — Nikogo, oprócz człowieka, nie boją się słonie. Są najsilniejszymi mieszkańcami dżungli!
 Zrozumiałam, że słonie nikogo się nie obawiały. Chodziły i pasły się spokojnie. Nikt nie napadał na nie. Chyba tylko bąki kąśliwe i kleszcze przyczepne. Od nich opędzały się uszami i trąbami. Wymachiwały też cienkiemi ogonami, okrytemi twardem, czarnem włosiem.
 Nie mogłam się dość napatrzeć tym olbrzymom.