Strona:PL Feval - Żebrak murzyn.djvu/115

 — Gdybyś to uczynił poszepnęła, zadowolnił byś mnie na zawsze.
 — Gdybym co zrobił?.. zapytał Carral, udając, iż jej nie rozumie.
 — Alfred musi być mężem Heleny de Rumbrye, rzekła z niecierpliwością Margrabina, ten człowiek jest nam na zawadzie.
 — To prawda odrzekł oziemble mulat.
 Pani Rumbrye tupnęła silnie swoją małą nóżką.
 — Umiesz szpadą i pistoletem robić, mówiła dalej; pojedynek!
 — Rozumiem, powiedział Carral.
 — Nakoniec!..
 — Jestem nikczemnym tchurzem, pani, i nie biję się nigdy.
 — Podłe niewolnicze serce! poszepnęła z pogardą Margrabina.
 Carral niby nie zważając na tę zniewagę, bez wzruszenia tak dalej mówił:
 — Można zabić nie walcząc... Cóż cię środki obchodzić mogą, pani, jeżeli żądany rezultat otrzymasz?
 Pani Rumbrye schyliła głowę i zdawała się wahać. Mulat przez ten czas wlepił w nią oko zawistne i mściwe. Gdyby była mogła spojrzenie to dostrzedz, nie byłaby się dłużej wahała, obawiając się jakiej zasadzki.
 — Jest bardzo młodym! rzekła nakoniec. Gdyby go można innym jakim sposobem oddalić?...
 — Byłoby daleko lepiej, pani...
 — Ale tym sposobem od razu uwolnićbyśmy się mogli.
 — Od jednego zamachu, pani.
 Mulat umiał okazać w podobnym razie tyle krwi zimnej, iż pani Rumbrye z obawą na niego spoglądała.