Strona:PL Feval - Żebrak murzyn.djvu/120

 — Takiej przysięgi się nie zapomina! przerwał żebrak z dziką energią.
 Poczem głosem łagodniejszym dodał:
 — Pozwól mi towarzyszyć sobie, paniczu... Nie wiesz... Zapomniałem ci powiedzie... Przyjście policji do domu gry nie było skutkiem wypadku. Niewiem, jaki był cel twego nieprzyjaciela, ale byłeś wciągnięty w sidła.
 — Zkądże to wnosisz?...
 — Widziałem.
 Tu żebrak opowiedział okoliczność, ściągającą się do listu powierzonego owerńczykowi, który tenże głośno odczytał przed wystawą kościoła Saint-Germain des Près.
 — Jestżeś pewnym kto to był? zapytał Ksawery.
 — Tak, był to człowiek, który od dwóch miesięcy stał się twoim przyjacielem, mimo twej woli prawie, i któremu od pierwszej chwili nie ufałem. Ten sam nakoniec, co rozmawiał z tobą wczoraj na ganku, i przed którym, jestem tego pewny, nierozważnie tajemnicę twoją odkryłeś....
 Ksawery z podziwienia wyjść me mogąc, przez chwilę w milczeniu pozostał.
 — Carral! rzekł nakoniec; ale to być nie może... Jakiżby miał interess zastawiać na mnie sidła?
 — Nie wiem; tak wszakże postąpił.... Jestem tego pewny....
 — I ten list od niego... rzekł Ksawery wskazując na otrzymany bilecik.
 — Nie jedź! nie jedź! zawołał Neptun. Ten człowiek jest twoim nieprzyjacielem!
 Młodzieniec zastanowił się przez chwilę.
 — Muszę jechać, powiedział nareszcie, tonem decydującym; ona tam będzie.
 Neptun smutnie głowę pochylił.