Strona:PL Feval - Żebrak murzyn.djvu/141

 Ksawery przerażony, obudził się i usiadł na łóżku. Głębokie milczenie nastąpiło po śmiertelnym jęku mulata.
 Margrabina drżąca pozostała w korytarzu, pod wpływem najsroższych myśli. Słysząc ostatni jęk konającego, zachwiała się na nogach, i wysunąć się chciała drugą stroną galeryi, ale właśnie światło księżyca jakąś postać jej ukazało; przerażona zatem, wpadła do pokoju Ksawerego, i zamknęła drzwi za sobą.
 — Czy już? zapytała głosem cichym.
 Ksawery chciał odpowiedzieć, ale żebrak nakazał mu milczenie.
 — Już po wszystkiem! odpowiedział.
 — Czy umarł już? zapytała raz jeszcze Margrabina, przerażona tyle prawie ciemnością, ile zbrodnią.
 — Umarł! odrzekł żebrak.
 — To rzecz dziwna, Carralu, mówiła dalej pani Rumbrye, iż głosu twego nie poznaję.
 Ksaweremu zdawało się ciągle, iż jest dziwnego snu igraszką.
 — Gdzież jesteś? rzekła znowu Margrabina.
 I potknęła się o ciało Carrala.
 — Trup! zawołała przerażona.
 Żebrak zsunął firanki i światło księżyca nagle pokój oświeciło.
 — Pani Rumbrye! rzekł osłupiały Ksawery.
 Margrabina zwróciła na Ksawerego swoje dzikie oko, a potem schyliła się ku Carralowi. Gdy się podnosiła, wejrzenie jej padło na żebraka murzyna, który stał przed nią z założonemi na krzyż rękoma.
 Chciała uciekać.
 — Pozostań, powiedział, wdowo po Kapitanie Lefebvrze, mamy z sobą załatwić długi porachunek.
 — Wdowa po ojcu moim! zawołał Ksawery; moja matka!..