Strona:PL Feval - Żebrak murzyn.djvu/17

 — Dziękuję, dziękuję, poczciwy człowieku, odrzekł Ksawery.
 — Komuż u licha tak dziękujesz mój miły, zapytał Carral.
 Ksawery się obrócił. Smutek zasępiający poprzednio twarz jego, znikł zupełnie, a wesoły uśmiech usta ożywił. Mówiąc sam do siebie, odpowiedział: Ale a propos! nie będę mógł ci towarzyszyć dziś wieczorem,... idę bowiem do pałacu de Rumbrye.
 — Aha!... poszepnął Don-Juan.
 — Otrzymałem zaprosiny.... Wiesz.... dawniej jeszcze? zapomniałem o nich.
 — Uważam cię za waryata!.. rzekł Carral z niejaką dobrodusznością, iż jeszcze przedemną ukryć usiłujesz.... Udajesz się do dyplomatyki.... Czyż nie wiesz, iż równie dobrze znam twoje małe tajemnice, jak ty sam.... a może i lepiej! — kochasz kobietę wyższą od siebie urodzeniem i znaczeniem.
 Czoło Ksawerego znów się zasępiło, a uśmiech znikł z ust. To wielka śmiałość! dodał Carral.
 — Szaleństwo chyba, chcesz powiedzieć, przerwał z goryczą Ksawery.
 — Nie; śmiałość, powtarzam. Partya twoja jest trudną, wygrać ją wszakże można.
 — Ach! gdybym był bogaty! zawołał Ksawery.
 — W takim razie w grze swojej miałbyś więcej jedno à-tout, a nic więcej, mój najdroższy!.... bo zbywałoby ci zawsze na pięknem nazwisku, takiem jak jest moje naprzykład?
 — Jesteś bardzo szczęśliwym, Carral?
 — Dosyć.... Zresztą gdybyś nosił nawet i najpiękniejsze nazwisko Francji, zawsze miałbyś zawadę.
 — A jaką?
 Głos Carrala stał się poważnym.