Strona:PL Feval - Żebrak murzyn.djvu/21

 — W nocy niczego pewnym być nie można....
 — Toż samo też sobie powiedziałem. W owym czasie reperowano właśnie hotel... Bruk okryty był piaskiem, który przez noc deszcz mocno zwilżył. Pospieszyłem zapalić świecę, i dostrzegłem na piasku ślady kroków; były to kroki mężczyzny, obutego w ciężkie i podkute obuwie.
 — Obuwie Owerńczykal... komisanta! zawołał Carral.
 — Tak sądzisz?
 — To jest aż nadto w oczy bijącem!
 Ksawery przez chwilę w głębokiem pozostał zamyśleniu.
 — Odpowiedz mi szczerze Carral, czy znajdujesz, że jestem do Mulata podobnym?
 Carral zadrżał i spojrzał na młodzieńca groźnemi oczyma, bo to zapytanie pośrednio za zniewagę uważał. Ale słodki i szczery wyraz twarzy Ksawerego, wkrótce go zaspokoił. Przyszedłszy do siebie odpowiedział:
 — Nie znam się na tem bynajmniej, ale każdy mniej więcej czyni sobie jakieś wyobrażenie o rzeczach, których nie zna. Nie zgadzasz się zupełnie z tem, jakie sobie o Mulatach utworzyłem.
 Ksawery lżej odetchnął.
 — Wszyscy mówią mi to samo, odrzekł; a jednakże....
 — Dla czegóż uczyniłeś mi to zapytanie? przerwał Carral.
 — Bez myśli... Czasem dręczą mię okropne przeczucia... Ale te są zupełnie szalone, nie powiem ci ich więc.
 — Spowiedź ogólna! Wyjaw mi wszystko mój najdroższy.
 Ksawery byłby może i mówił dalej, ale w tej chwili dał się słyszeć turkot powozu pięknie zaprzężonego, który zatrzymał się właśnie przed drzwiami hotelu.
 Noc jeszcze nie zapadła zupełnie, ale przedmioty na pół już tylko rozpoznać można było.
 — Prześliczne konie! zawołał Ksawery, uszczęśliwiony przerwaniem rozmowy.