Strona:PL Feval - Żebrak murzyn.djvu/77

 Ksawery ukazał się w oknie.
 — Na kogo się tak gniewasz przyjacielu? zapytał.
 — Na nikogo... bynajmniej! wyjąkał pomięszany Carral.
 — Saint-Sul-pi-ce! dokończył zwolna posłaniec. Podniósł się i zdejmując kapelusz, rzekł: — Wiem już, gdzie panie... Czy mam przynieść odpowiedź?
 — Nie, odpowiedział mulat; idź tylko!
 Owerńczyk przeszedł około wystawy kościoła.
 — Do pana Komisarza policyi cyrkułu Saint Sulpice! pomyślał żebrak murzyn, który wszystko słyszał. Cóż to się ma znaczyć!? Będę czuwać nad tym człowiekiem.
 Jak tylko Owerńczyk odszedł, Carral spokojność odzyskał.
 — A cóż? rzekł wesoło, idziemy próbować szczęścia?
 — Nie dzisiaj, odpowiedział Ksawery.
 — Wahasz się, mój drogi! to nie dobrze!...
 — Nie wiem.... Ale zdecydować się nie mogę... Zresztą jest to początek miesiąca i nie mam pieniędzy.
 — To rzecz najmniejsza, zawołał Carral, pożyczę ci chętnie.
 Gdy to mówił, uczuł pod nogami małe jakieś zawinięcie.
 — Otóż, rzekł podnosząc takowe dobroczynna wróżka, która czuwa nad twojem przeznaczeniem, romantyczny sieroto, przechodziła tędy tej nocy, i zostawiła ci tajemniczy zasiłek, nie potrzebujesz już więc pieniędzy pożyczać.
 Ksawery rozłożył papier, który jak zwykle zawierał piętnaście luidorów.
 — Los tego chce! poszepnął, idźmy więc. Carral nie mógł się wstrzymać od ukazania swej radości. W chwili kiedy wychodzili, żebrak podług zwyczaju wyciągnął rękę ku Ksaweremu, lecz ten tak był myślami swemi zajęty, iż mu wsparcia odmówił.
 — Gdzież to jest? zapytał młodzieniec Carrala.