Strona:PL Feval - Żebrak murzyn.djvu/98

 — On... mówił dalej żebrak, drżąc z rozczulenia.
 I dodał łzę ocierając:
 — Wspieraj mnie dobry mój panie!...
 Nagła nadzieja w sercu Ksawerego zabłysła.
 — Wytłomacz się, rzekł, wytłomacz, w imię Boga! Żebrak dał głową znak przyzwalający.
 — Nie jesteś, paniczu, synem biednego murzyna, rzekł powracając mimowolnie do dyalektu murzyńskiego, jak mu się to zwykle wydarzało, gdy pamięcią dawnych zasięgał wypadków.
 Ksawery nic mówić nie mógł, ale spojrzenie i nagła zmiana twarzy, okazywały niecierpliwość i ciekawość do najwyższego stopnia posunięte.
 Murzyn podniósł rękę po raz drugi, i wskazał znowu na kapelusz stosowany i szlify kapitańskie wiszące przy okienku.
 Ksawery zrozumiał na koniec. Uniesiony radością, padł na kolana przed trofeami.
 — Mój ojciec!.... mój ojciec! zawołał.
 Potem nastąpiło długie milczenie. Ksawery samolubnem ukontentowaniem powodowany, z głębi duszy dziękował niebu, i myślał tylko o Helenie. W pierwszej chwili uniesienia zdawało mu się, iż już do niego należy. Przeszkody znikły, bo znalazł ojca i nazwisko.
 Stary murzyn ukląkł przy nim, oczy miał zamknięte i zdawał się być pogrążonym w głębokiem dumaniu.
 — Był tak dobrym, rzekł nakoniec głosem uroczystym; tak walecznym i szlachetnym!... Umarł niestety! alem ja pozostał niewolnikiem jego pamięci.
 — Umarł! powtórzył Ksawery.
 Potem nagłą myślą uderzony, powstał:
 — A matka moja? zapytał.