Strona:PL Feval - Garbus.djvu/102

 — Jestem ja — odpowiedział Paryżanin — i dałby Bóg, aby nie było nikogo więcej!
 Nevers nie dosłyszał drugiej połowy tej odpowiedzi. Żywo skierował się w stronę, skąd wychodził głos.
 — Do roboty, kawalerze! zawołał — podaj mi tylko szpadę, abym wiedział, gdzie jesteś. Nie mogę ci poświęcić wiele czasu.
 Lagarder kołysał ciągle malutką dziewczynkę, która spała coraz lepiej.
 — Trzeba przedewszystkiem, abyś mnie wysłuchał, mości książę! — zaczął.
 — Po liście, który dziś od ciebie kawalerze otrzymałem nie zdołasz mnie do tego skłonić — przerwał Nevers. — Otóż już cię widzę. Baczność, kawalerze!
 Lagarder nie myślał nawet obnażyć broni. Szpada jego, która zwykle sama wyskakiwała z pochwy, teraz zdawała się spać, jak śliczny aniołek na jego rękach.
 — Gdy posyłałem ci, książę, list dziś rano, nie wiedziałem tego, co wiem teraz — rzekł.
 — O, o! — odparł młody książę kpiącym tonem nie lubimy się bić po omacku, widzę to.
 Postąpił jeden krok ze wzniesioną szpadą. Lagarder cofnął się i obnażając swoją, rzekł poważnie:
 — Posłuchaj mnie tylko! Abyś dalej ubliżał pannie Kajlus prawda?
 — Nie, na honor, nie! Chcę to wytłóma-