Strona:PL Feval - Garbus.djvu/108

wzruszonym. — Nie znałem cię dotąd. Masz szlachetne serce.
 — Ja, — odrzekł śmiejąc się Lagarder — ja mam teraz tylko jedno pragnienie: ożenić się jak najprędzej, aby mieć takiego jasnowłosego aniołka do pieszczoty. Ale sza!
 W jednej chwili padł na kolana.
 — Tym razem nie mylę się — rzekł.
 Nevers pochylił się także ku ziemi.
 — Ja nic nie słyszę — odparł.
 — Dlatego, że jesteś księciem — odrzekł Paryżanin.
 Potem, powstając, dodał:
 — Snują się tam od strony wioski i tu na zachodzie.
 — Gdybym mógł dać znać Gonzadze, w jakiem się znajduję położeniu — myślał na głos Nevers — mielibyśmy o jedną dobrą szpadę więcej.
 Lagarder wstrząsnął głową.
 — Wolałbym Kariga i jego ludzi z karabinami — odrzekł.
 — Czy przyjechałeś książę zupełnie sam? — zapytał nagle Neversa.
 — Z dzieckiem, moim paziem Berichon.
 — Znam go; jest lekki i zwinny. Gdyby go można przywołać...
 Nevers przyłożył palec do ust i wydał ostry gwizd, podobny głos odpowiedział mu od strony oberży pod “Jabłkiem Adama.“