Strona:PL Feval - Garbus.djvu/122

 Księżyc w ostatniej kwadrze wschodził poźno za wieżami zamku, nie było go jeszcze widać, ale blade światło rozpraszało trochę ciemności.
 — Ty! To ty! — wyszeptał Nevers, konając. — Ty, Gonzago! Ty mój przyjaciel, za którego oddałbym sto razy życie!
 — A ja biorę je raz tylko — odparł zimno zamaskowany człowiek.
 Głowa młodego księcia opadła martwa.
 — Ten już nie żyje! — zawołał Gonzaga. — Do drugiego!
 Nie potrzeba było iść do drugiego, on sam przychodził.
 Gdy Lagarder usłyszał jęk księcia, wydarł mu się z piersi okropny okrzyk.
 Zbirowie zagradzali mu drogę.
 Ale zatrzymajcie lwa, gdy rzuca się na wroga! Dwóch profosów potoczyło się po trawie. Przeszedł!
 Na widok Lagardera Nevers uniósł się i wyszeptał przytłumionym głosem:
 — Bracie, pamiętaj! Pomścij mnie!
 — Przysięgam, na Boga! — zawołał Paryżanin — wszyscy ci ludzie umrą z mojej ręki.
 Pod mostem zapłakało dziecko, jakby zbudzone ostatnim jękiem umierającego ojca.
 Nikt nie zauważył tego słabego głosiku.
 — Ciebie tylko nie znam — rzekł, prostując się Lagarder, sam jeden teraz przeciwko wszystkim. — Uczyniłem przysięgę, trzeba więc, abym cię odnalazł, gdy nadejdzie godzina.