Strona:PL Feval - Garbus.djvu/142

ryerę! W końcu surowe mięso i piwo zamiast wina!
 — Nie bój się! — rzekł stanowczo Kokardas. — Nigdy nie pojadę do tego psiego kraju.
 — Widziałem Kolonię, Wiedeń, Berlin, Monachium, i masę innych obskurnych miast, gdzie spotyka się gromady durniów, śpiewających pieśni dyabłu, którego niosą do grobu. Zrobiłem tak jak ty, zatęskniłem do kraju prze jechałem Flandryę i oto jestem!
 — Francy a! — zawołał Kokardas. — Niema jak Francya! Kchaneczku!
 — Szlachetny kraj!
 — Ojczyzna wina!
 — Matka miłości! Mistrzu drogi, zapytał Paspoal, po tym duecie, w którym brzmiał liryczny zapał czy aby tylko brak grosza i miłość ojczyzny skłoniły cię do powrotu?
 — A ciebie? Czy tylko tęsknota za krajem?
 Braciszek Paspoal wstrząsnął głową Kokardas spuścił straszliwe oczy.
 — Jeszcze coś innego — rzekł. — Pewnego wieczoru na zakręcie ulicy stanąłem oko w oko... zgadnij z kim?
 — Zgaduję — odrzekł Paspoal. — Podobne spotkanie skłoniło mni do opuszczenia Brukseli.
 — Na ten widok poczułem, że nie służy mi już powietrze Katalonii. To nie wstyd przecież ustąpić przed Lagarderem, co?
 — Nie wiem> czy to wstyd, ale napewno