Strona:PL Feval - Garbus.djvu/145

wi!” Korono cierniowa! Oto wszystko, co uczynię.
 Paspoal nie mógł powstrzymać skrzywienia.
 — Postaram się, aby mi także przebaczył, ale nie tak późno.
 — Życzę ci szczęścia lebiodo! Tymczasem jest wygnanym z Francyi. W Paryżu ma człowiek przynajmniej pewność, że go tak łatwo nie spotka.
 — Pewność! — powtórzył Norinandczyk tonem nie zupełnie przekonanym.
 — W każdym razie jest to na całym święcie miejsce najbezpieczniejsze. Dlatego tu przyjechałem.
 — Ja także.
 — I żeby przypomnieć się trochę księciu Gonzadze.
 — Ten jest nam też coś winien.
 — Saldani i Faenza będą nas popierać.
 — Aż do chwii, gdy staniemy się również wielkimi panami jak oni.
 — Siarczyste! Będzie z nas piękna para elegantów!
 Kokardas napuszył się, a Paspoal rzekł całkiem poważnie.
 — Bardzo dobrze noszę piękne stroje.
 — Gdy chciałem odwiedzić Faenzę, — mówił dalej Kokardas — odpowiedziano mi: “Jaśnie pan nie przyjmuje.” Jaśnie pan! — powtórzył wzruszając ramionami. — Nie przyj-